Zespół Aspergera (czasami nazywany po prostu zespołem Aspergera lub ZA) to stan kliniczny charakteryzujący się słabymi umiejętnościami społecznymi, powtarzalnymi wzorcami zachowań i trudnościami w interpretowaniu komunikacji niewerbalnej. Należy jednak wspomnieć, że inteligencja osób cierpiących na tę chorobę zasadniczo nie jest naruszona. Z tego powodu lekarze sklasyfikowali zespół Aspergera jako łagodniejsze zaburzenie ze spektrum autyzmu (ASD). Pierwsze objawy zwykle zaczynają pojawiać się przed ukończeniem drugiego roku życia i w większości przypadków utrzymują się przez resztę życia. Uważa się, że na zespół Aspergera cierpi obecnie około 31 milionów ludzi na świecie, a w samej Wielkiej Brytanii 700 000 (1).
Podobnie jak w przypadku wielu innych zaburzeń psychicznych, dokładna przyczyna zespołu Aspergera nie jest jeszcze w pełni poznana. Uważa się, że pewną rolę może odgrywać genetyka, choć niektórzy uważają, że wpływ ma także środowisko. Jednak zaawansowane techniki obrazowania mózgu nie wykazały żadnych fizycznych oznak obecności tej choroby. Istnieją pewne przesłanki wskazujące, że brak równowagi chemicznej w łonie matki może mieć wpływ na rozwój zespołu Aspergera, chociaż nie zostało to jeszcze niezaprzeczalnie udowodnione z klinicznego punktu widzenia.
Obecnie nie ma leku, który wykazano, że łagodzi objawy tego zespołu, a dane dotyczące całkowitej skuteczności metod leczenia farmakologicznego są ograniczone. Zamiast tego opieka będzie koncentrować się na poprawie różnych aspektów życia pacjenta.
Niektóre obszary ogólnie brane pod uwagę to:
Chociaż nie ma sprawdzonych metod leczenia, osobom, u których zdiagnozowano zespół Aspergera, czasami przepisuje się określone leki ze względu na obecność innych schorzeń psychicznych, takich jak lęk, depresja lub zaburzenia nastroju.
Średnia długość życia osób, u których zdiagnozowano zespół Aspergera, jest na ogół krótsza niż zdrowych osób dorosłych. Nie ma to jednak wiele wspólnego z fizycznym wpływem choroby na mózg i ciało. Skrócona długość życia na ogół wynika z piętna psychospołecznego, które często towarzyszy takiej chorobie. W rzeczywistości wykazano, że średnia długość życia osób dotkniętych tym (i innymi formami) autyzmu jest o 16 lat krótsza w porównaniu z populacją ogólną (2). Uważa się, że depresja, izolacja emocjonalna i ograniczone interakcje społeczne to niektóre z problemów emocjonalnych, z którymi borykają się te osoby.
Innym czynnikiem, który może przyczynić się do skrócenia średniej długości życia, jest współwystępowanie innych chorób psychicznych, które mogą zwiększać poczucie głębokiej izolacji (takich jak zespół Tourette'a). Uzależnienie od narkotyków i alkoholu oraz myśli samobójcze również nieuchronnie będą odgrywać pewną rolę. Istnieją również teorie, które twierdzą, że izolacja społeczna może mieć chemiczny wpływ na mózg, powodując nasilenie takich objawów.
Z tych obserwacji wynika, że niezwykle ważne jest, aby już w młodym wieku uczyć jednostkę różnych umiejętności społecznych i rozwojowych. Takie mechanizmy radzenia sobie pozwolą dziecku nauczyć się dostosowywać do otaczającego go świata, a w niektórych przypadkach same objawy staną się mniej wyraźne w wieku dorosłym. Ważna jest także edukacja rodziny, ponieważ jej interakcja z dzieckiem będzie odgrywać decydującą rolę w jego zdrowiu psychicznym.
Źródła: