Το σύνδρομο Asperger (μερικές φορές αναφέρεται απλώς ως Asperger ή AS) είναι κλινική κατάσταση που χαρακτηρίζεται από κακές κοινωνικές δεξιότητες, επαναλαμβανόμενα πρότυπα συμπεριφοράς και δυσκολίες στην ερμηνεία της μη λεκτικής επικοινωνίας. Ωστόσο, είναι σημαντικό να αναφέρουμε εδώ ότι η νοημοσύνη όσων έχουν αυτή την πάθηση γενικά δεν επηρεάζεται. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι γιατροί έχουν ταξινομήσει το σύνδρομο Asperger ως μια πιο ήπια διαταραχή του φάσματος του αυτισμού (ASD). Τα πρώτα συμπτώματα θα αρχίσουν κανονικά να εμφανίζονται πριν από την ηλικία των δύο ετών και στην πλειονότητα των περιπτώσεων, αυτά θα επιμείνουν για το υπόλοιπο της ζωής του ατόμου. Θεωρείται ότι περίπου 31 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο πάσχουν επί του παρόντος από το σύνδρομο Asperger και 700.000 μόνο στη Μεγάλη Βρετανία (1).
Όπως και πολλές άλλες ψυχικές διαταραχές, η ακριβής αιτία του συνδρόμου Asperger δεν είναι ακόμη πλήρως κατανοητή. Θεωρείται ότι η γενετική μπορεί να παίζει κάποιο ρόλο, ενώ κάποιοι πιστεύουν ότι παίζει ρόλο το περιβάλλον. Ωστόσο, οι προηγμένες τεχνικές απεικόνισης του εγκεφάλου δεν έχουν δείξει φυσικά σημάδια της παρουσίας αυτής της ασθένειας. Υπάρχουν ορισμένες ενδείξεις ότι οι χημικές ανισορροπίες ενώ ένα παιδί είναι στη μήτρα θα μπορούσαν να έχουν αντίκτυπο στην ανάπτυξη του συνδρόμου Asperger, αν και για άλλη μια φορά, αυτό δεν έχει ακόμη αποδειχθεί αναμφισβήτητα από κλινική άποψη.
Επί του παρόντος δεν υπάρχει φάρμακο που να έχει αποδειχθεί ότι ανακουφίζει τα συμπτώματα αυτού του συνδρόμου και τα δεδομένα είναι περιορισμένα όσον αφορά την αποτελεσματικότητα των φαρμακολογικών θεραπευτικών επιλογών εξ ολοκλήρου. Αντίθετα, η φροντίδα θα περιστρέφεται γύρω από τη βελτίωση διαφόρων πτυχών της ζωής του ασθενούς.
Ορισμένοι τομείς που λαμβάνονται γενικά υπόψη είναι:
Παρόλο που δεν υπάρχουν αποδεδειγμένες ιατρικές θεραπείες, όσοι έχουν διαγνωστεί με σύνδρομο Asperger μερικές φορές τίθενται σε ορισμένα φάρμακα λόγω της υποκείμενης παρουσίας άλλων ψυχικών καταστάσεων όπως το άγχος, η κατάθλιψη ή οι διαταραχές της διάθεσης.
Το προσδόκιμο ζωής όσων έχουν διαγνωστεί με σύνδρομο Asperger είναι γενικά μικρότερο από τους υγιείς ενήλικες. Ωστόσο, αυτό έχει ελάχιστη σχέση με τη φυσική επίδραση της νόσου στον εγκέφαλο και στο σώμα. Η μειωμένη διάρκεια ζωής προκύπτει γενικά από το ψυχοκοινωνικό στίγμα που συχνά συνοδεύει μια τέτοια ασθένεια. Στην πραγματικότητα, έχει αποδειχθεί ότι όσοι πάσχουν από αυτόν (και άλλες μορφές) αυτισμού αντιμετωπίζουν μια μέση διάρκεια ζωής που είναι 16 χρόνια μικρότερη σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό (2). Η κατάθλιψη, η συναισθηματική απομόνωση και οι περιορισμένες κοινωνικές αλληλεπιδράσεις πιστεύεται ότι είναι μερικά από τα συναισθηματικά ζητήματα που θα αντιμετωπίσουν αυτά τα άτομα.
Ένας άλλος παράγοντας που μπορεί να βοηθήσει στη μείωση του προσδόκιμου ζωής έχει να κάνει με τη συννοσηρότητα άλλων ψυχικών ασθενειών που μπορεί να αυξήσουν τα αισθήματα σοβαρής απομόνωσης (όπως το σύνδρομο Tourette). Η εξάρτηση από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ μαζί με τις αυτοκτονικές σκέψεις θα διαδραματίσουν αναπόφευκτα ρόλο επίσης. Υπάρχουν επίσης ορισμένες θεωρίες που υποστηρίζουν ότι η κοινωνική απομόνωση μπορεί να έχει χημικό αντίκτυπο στον εγκέφαλο, επιτρέποντας έτσι την αύξηση αυτών των συμπτωμάτων.
Αυτές οι παρατηρήσεις είναι γιατί είναι κρίσιμο το άτομο να διδάσκεται διάφορες κοινωνικές και αναπτυξιακές δεξιότητες σε νεαρή ηλικία. Τέτοιοι μηχανισμοί αντιμετώπισης θα του επιτρέψουν να μάθει να προσαρμόζεται στον κόσμο γύρω τους και σε ορισμένες περιπτώσεις, τα ίδια τα συμπτώματα έχουν γίνει λιγότερο έντονα στην ενήλικη ζωή. Σημαντική είναι επίσης η εκπαίδευση της οικογένειας, καθώς η αλληλεπίδρασή της με το παιδί θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην ψυχική του υγεία.
Πηγές: