Asperger-syndroom (soms eenvoudigweg aangeduid als Asperger of AS) is de klinische aandoening die wordt gekenmerkt door een slechte sociale vaardigheden, repetitieve gedragspatronen en moeilijkheden bij het interpreteren van non-verbale communicatie. Het is echter belangrijk te vermelden dat de intelligentie van mensen met deze aandoening gewoonlijk niet beïnvloed. Dit is de reden waarom artsen het syndroom van Asperger hebben geclassificeerd als een milder autisme spectrum stoornis (ASS). De eerste symptomen beginnen normaliter weergegeven voordat twee jaar en in de meeste gevallen zullen deze blijven gedurende de rest van het leven. Er wordt gedacht dat ongeveer 31 miljoen mensen in de wereld op dit moment lijden aan het syndroom van Asperger en 700.000 in Groot-Brittannië alleen al (1).
Net als veel andere psychische stoornissen, is de exacte oorzaak van het syndroom van Asperger nog niet volledig begrepen. Er wordt gedacht dat de genetica een rol kunnen spelen, terwijl sommigen geloven dat het milieu speelt een factor. Echter advanced hersenscantechnieken waarbij geen fysieke tekens van de aanwezigheid van deze ziekte. Er zijn aanwijzingen dat chemische onevenwichtigheden terwijl een kind in de baarmoeder van invloed zijn op de ontwikkeling van Asperger kunnen hebben maar nogmaals, dit is nog niet onmiskenbaar aangetoond vanuit klinisch oogpunt.
Er is nog geen geneesmiddel dat is aangetoond dat de symptomen van dit syndroom te verlichten en gegevens worden beperkt met betrekking tot de effectiviteit van farmacologische behandelingen geheel. In plaats daarvan zal de zorg draait om het verbeteren van de verschillende facetten van het leven van de patiënt. Sommige gebieden algemeen in aanmerking genomen:
Hoewel er geen bewezen medische behandelingen, die gediagnosticeerd met Asperger soms worden bepaalde medicijnen geplaatst door de onderliggende aanwezigheid van andere psychische aandoeningen zoals angst, depressie en stemmingsstoornissen.
De levensverwachting van de diagnose Asperger is meestal korter dan gezonde volwassenen. Dit heeft echter weinig met de fysische effecten van de ziekte op de hersenen en het lichaam. Een beperkte levensduur resulteert in het algemeen uit de psychosociale stigma dat vaak gepaard zullen gaan een dergelijke ziekte. In feite is aangetoond dat die lijden aan deze (en andere vormen van) autisme geconfronteerd met een gemiddelde levensduur die 16 jaar korter in vergelijking met de algemene populatie (2). Depressie, emotionele isolatie en beperkte sociale interacties worden gedacht aan een aantal van de emotionele problemen die deze personen behandelen.
Een andere factor die kan dienen om levensduur verkorten hangt samen met de co-morbiditeit van andere psychische aandoeningen die gevoelens van ernstige isolatie (zoals Tourette syndroom) kan verhogen. Drugs- en alcoholverslaving, samen met suïcidale gedachten zal een rol onvermijdelijk spelen. Er zijn ook enkele theorieën welke het sociaal isolement kan een chemisch effect op de hersenen, waardoor dergelijke symptomen toenemen.
Deze waarnemingen zijn waarom het belangrijk dat de persoon op jonge leeftijd wordt gedoceerd verschillende sociale en ontwikkelingsvaardigheden. Dergelijke copingmechanismen zal hem of haar in staat om te leren aan te passen aan de wereld om hen heen en in sommige gevallen, de symptomen zelf zijn minder uitgesproken in de volwassenheid. Het is ook belangrijk om de familie te voeden, als hun interactie met het kind een bepalende rol zal spelen in zijn of haar geestelijke gezondheid.
bronnen: